حسين، او که بي طلوع نگاهش، آفتاب جرات تابيدن ندارد؛ او که پايداري اش زبانزد همه ي کوه هاي عالم است؛ او که آب، مهريه مادرش بود و در آتش عطش مي سوخت؛ او که تنديس مقاومت و آزادگي است؛ او که حيات مرگ، در قبضه ي قدرت اوست.

و عجيب نيست که سر حسين بر نيزه، کار خورشيد در آسمان را بکند؛ مگر بي خورشيد، ادامه ي حيات ممکن است که بي حسين، ممکن باشد؟
.....
زيارت قبول و التماس دعا
يا علي / يا زهرا